Saxofoniste/componiste Ingrid Laubrock (1970) woont sinds 2009 in Brooklyn maar komt oorspronkelijk uit Duitsland, daarna verbleef ze een tiental jaren in Engeland. Pianiste Kris Davis(1980) is van oorsprong Canadese maar vertrok in 2001 naar New York. Davis en Laubrock verschenen op elkaars albums en speelden samen in het trio Paradoxial Frog met drummer Tyshawn Sorey. Laubrock werkte met muzikanten als Anthony Braxton, Muhal Richard Abrams, Tim Berne, Dave Douglas en anderen, allemaal musici uit de avant garde scene, datzelfde geldt voor Davis met namen als Ken Vandermark, Matthew Shipp, Andrew Cyrille etc. Beiden speelden op een 25 –tal albums hetzij onder eigen naam of als begeleider. Het lag dus voor de hand dat ze ooit als duo een album zouden maken, voor Laubrock is dit haar tweede duo album voor Intact na haar samenwerking met pianiste Aki Takase.

Het is een voortdurend aftasten van elkaar en reageren op de ander, geschreven composities en improvisatie lopen door elkaar heen. Laubrock is zowel op tenor- als sopraansax te horen, de composities, voor zover daar sprake van is , zijn van beiden (2) of van Davis (3) of van Laubrock (4). Avant Garde jazz is niet voor iedereen weggelegd, er is vaak geen sprake van een duidelijke melodie en vingerknippend mee swingen is er ook niet bij. Maar herhaald luisteren en een open geest willen wel helpen, abstracte kunst wordt ook niet door iedereen begrepen, ik prijs mij gelukkig dat ik bijna alleen dergelijke doeken aan de muur heb hangen. Zo valt er gelijk bij het eerste nummer op dit album “Snakes and Lattice” te genieten van de spannende wisselwerking tussen sax en piano, waarbij vooral de piano op onorthodoxe wijze wordt gebruikt met staccato aanslagen op de lage noten als een soort trommelvuur.

Hetzelfde geldt voor de sopraansax in “Gunweep”die Laubrock laat snateren als een gans, dat klinkt allemaal nogal banaal maar het resultaat staat als een huis, Thelonius Monk werd aanvankelijk ook niet begrepen maar nu door iedereen geprezen. Vaak zijn er ook hele rustige serene stukken te horen zoals “Maroon” of hypnotiserende duels tussen piano en sopraansax zoals in “Colgi Complex”. Een titel als “Elephant in the room” doet enig geweld verwachten, echter het is een verstild nummer met subtiel pianospel. Afsluiter “Jagged Jaunts “ heeft zoals de titel aangeeft een grillig verloop van langzame bijna romantische klanken tot een ritmische aftelsom. Een bijzonder album van twee bijzondere dames.

Jan van Leersum.